کلیفون (انگلیسی: colophony، فرانسوی: Colophane) یا رُزین (Rosin)، اَنگُم سخت و شکننده و زردرنگی است که در ساختن صابون، لاک، الکل، جوهر و غیره کاربرد دارد و آن را به آرشه ویولن یا کف دست آکروبات‌ها هم می‌مالند. کلیفون رِزینی است که از پس‌ماندهٔ تقطیر تربانتین تصفیه نشده مغز چوب درختان کاج، شیر کنده و ریشه درخت به دست می‌آید.
این صمغ را در حالت مایع حرارت می‌دهند تا برخی از اجزای آن بخار شود (جدا شود) سپس در قالب‌های مخصوص ریخته صبر می‌کنند تا سرد و جامد شود. کلیفون نسبتاً شفاف است و رنگ آن از زرد تا سیاه متغیر است. در دمای اتاق کلیفون معمولاً جامد و شکننده است اما در دماهای بالا (دمای ذوب متفاوت است معمولاً بین ۱۰۰ تا ۱۲۰ درجه سانتیگراد) ذوب می‌شود. کلیفون همچنین بسیار قابل اشتعال است و و هنگام سوختن دود سیاهی می‌کند و می‌سوزد بنابراین هنگام ذوب کلیفون باید بسیار دقت کرد. کلیفون در موادی مانند الکل قابل حل است.
استفاده آن در نوازندگی ویولن برای زبر کردن آرشه که بر روی سیم ها سر نخورد.
کلیفون را در دست نگه دارید و با آرشه دقیقا شبیه به زمانی که بر روی ویولن استفاده میکنید, بکشید. به شکلی که موی آرشه شما از پایین ترین قسمت تا بالاترین قسمت آغشته به کلیفون شود. اگر کلیفون شما نو است و به سادگی نمیشه ازش استفاده کرد, میتونید با نوک چاقو و یا قیچی بر روی آن خش هایی ایجاد کنید که باعث خواهد شد راحت تر با موی اسبی که بر روی آرشه هست درگیر شده و کار برداشت کلیفون راحت تر انجام شود.
بدون کلیفون تارها بر روی سیم ها سر خورده و صدایی تولید نخواهد شد. دو نوع کلیفون وجود دارد: کلیفون روشن که مناسب آب و هوای گرم است. این نوع کلیفون سفت تر است و به چسبندگی کلیفون تیره نیز نیست. کلیفون تیره مناسب آب و هوای سرد است و نرم تر از کلیفون روشن است. از مالیدن کلیفون زیاد بر روی تارهای آرشه اجتناب کنید، زیرا هنگام کشیدن آرشه بر روی سیم ها، گرد این کلیفون ها بر روی ویولن می ریزد و باعث کثیف شدن ویولن خواهد شد.
میزان استفاده از کلیفون در حقیقت بستگی به میزان نوازندگی شما دارد. خودتان بعد از مدتی متوجه میشوید که میزان کلیفون آرشه کم شده چرا که آرشه به سادگی بر روی سیم سر خورده و صدای مناسبی در نمی آورد. برای اولین بار وقتی آرشه نو می باشد، میزان زیادی باید بر روی آرشه کلیفون بزنید ولی در دفعات بعدی کمتر نیاز هست.
