در میزان 4 که به پوزیسیون میروید. حتما صدای تری شما باید کامل, بلند و واضح باشد.
در میزان 9 میریم که رکورد نت های کوچک را بشکنیم. 
:) 4 نت کوچک پشت هم که زمان هم براشون در نظر گرفته نشده. کاری که میکنید این هست که کلا آهنگ رو رها میکنید و سعی میکنید که این 4 نت را که با دست باز و 3 انگشت پشت سرهم اجرا میشود را به سرعت بنوازید. یکی از راه هایش این است که انگشتانتان را به شکلی بگیرید که اگر بر روی دسته ویولن بگذارید. نت ها را درست گرفته اید. (نت فا, سری هست, مواظب باشید) بعد بقدری انگشتان را نزدیک کنید که اگر کوچکترین حرکتی بکنند. سیم را گرفته اند. سپس در آن حالت به سرعت یکی یکی آنها را بر روی سیم بگذارید.
بعد از اینکه از عهده اش برآمدید, به سراغ نواختن آهنگ بروید. در میزان 22 کمی ساده تر هست. فقط با آرشه بازی میکنید. به سرعت آرشه را بالا, پائین و دوباره بالا ببرید. تمرین کنید. میبینید که راحت هست. سپس در بالا رفتن دوم, وقت دارید که انگشت سوم را بگذارید و نت بعدی را بنوازید. در حقیقت 2 تا از آن حرکت های سریع, برای دو نت کوچک بود و سومی برای نت اصلی. برای همین به نت اصلی کمی کشش بیشتری بدهید که کاملا چنگ را اجرا کرده باشید.
در میزان 25 از نت اول توصیه میکنم که در پوزیسیون 3 اجرا را شروع کنید. (در شمارش میزان ها توجه داشته باشید که عدد 2 در میزان 23 باعث میشود که 2 میزان شمرده شود. برای همین آن میزان شد 25 و نه 24.)
از میزان 40 تا 42, به ریتمش توجه کنید. باید پشت هم اجرا شود و بدون توقف وگرنه ریتم آهنگ از دستتان در می آید و مشکل میشود که با ریتم اون بخش را بنوازید.
پدرش «عباسعلی ناظر» بود که نی می‌نواخت. مادرش «فخرالسادات» با نواختن پیانو آشنا بود و این علاقهٔ والدین به موسیقی باعث شد تا رضا محجوبی و برادرش مرتضی از همان کودکی با موسیقی آشنا شوند و آن را به عنوان حرفه و هنر خود پی بگیرند.
نخستین استادش حسین هنگ آفرین از افسران موسیقی ارتش بود. پس از آن نزد ابراهیم آژنگ کار کرد ولی از آن روی که به یادگیری قواعد موسیقی چندان علاقه نداشت و بیش‌تر دوست داشت موسیقی را از راه گوش بیاموزد از ابراهیم آژنگ محروم شد و با شوق نزد حسین‌خان اسماعیل‌زاده استاد و نوازنده کمانچه رفت و برای چند سال از او که با کمانچه، ویولن را به شاگردانش می‌آموخت، بهره‌مند شد.
